نمیدونم چرا ولی خدا رو شکر
ناراحت میشدم از اینکه چرا فلان باگ تو بازی وجود داره، از سرعت اینترنت، از سختی درسا، از قیمتا، از جامعه، از اینکه چرا کم درک میشم و از یه عالمه چیز مختلف من زیاد ناراحت میشدم؛ یادمه یه بار از مشکلات مدرسه خیلی ناراحت بودم و داشتم با راننده سرویسمون صحبت میکردم در موردش اونم میخندید و میگفت "چی میگه تو ناراحت؟"، بعد تعریف کرد که مادرش سرطان گرفته و هر چی کار میکنه داره میده خرج شیمی درمانی، فهمیدم نباید ناراحت باشم، باید همیشه خدا رو بابت وضع موجود شکر کنم، یکم پیش ناراحت بودم از اینکه چقدر جامعه پستی داریم، چقدر همه نگاها آلوده همه فکرا کثیف، به قول یاس که رپر مورد علاقمه "برگ و ساقه آدمه ولی مرده ریشه ها که جاشو داده به خوی و خصلت گرگ بیشه ها زبون به فرم نیش مار، گربه میشه هار، میشکنیم همو، میرقصیم رو خرده شیشه ها" این برداشت من از "جامعه" بود و هنوزم هست ولی دیدی چی شد؟ کرونا اومد و دیگه جامعه رو ندیدم، الان میگم این لعنتی کاش بخوابه برم بیرون مردم رو یکم ببینم، اصلا همون مردمی که میخوان همدیگه رو نردبون کنن همون داغونا، نباید به خاطر بدی ها ناشکر باشم چون اینطوری حواسم هیچوقت به خوبیا نیست، اگر ازم بپرسن بعد کرونا چیکار میکنی، میگم همیشه خدا رو شکر میکنم، خدایا! شکرت! این دفعه نمیگم به خاطر چی چون اصلا نمیدونم، شکرت بابت همه چیزای خوبی که هنوز هست و دارم باهاش حال میکنم و وقتی میفهمم چقدر خوبن که دیگه نباشن، دقیقا نمیدونم چرا ولی خدا رو شکر :)
خدا رو شکر بابت دنیای قشنگی که بهمون داد و ما هم داریم ذره ذره به لجن زار تبدیلشم میکنیم
